Wiedźmin

 miasto jak w rozłożoną księgę – w tę ściśniętą na małej przestrzeni siedzibę człowieczą, która

 była w przeszłości zwierciadłem niemal wszystkiego, co życie zbiorowe wydać może. Przepadał

 był za Florencją, zawsze i najchętniej wyrywał się do niej z wirów i przewrotów swego

 życia, żeby odpoczywać choć przez dni parę niby na łożu kwiatowym. Teraz, gdy wiry życia,

 jak bestia pokonana i wierna z musu, ułożyły się u jego stóp, nasycał się ulubionym miastem

 do woli. Oczy jego z przyjemnością i niemal z patriotycznym uwielbieniem spoczywały na

 rozmaitości zewnętrznej formy budynków, tworzących całość tyle harmonijną. Błądziły po

 masach marmuru Duomo, po kopułach Bruneleschiego, wieżach Giotta i Arnolfa di Cambio,

 po szlaku złotego Arno i miękkich szlakach ogrodów Boboli. Z odległości dochodził do jego

 uszu tłumiony a ciągły szum, melodia gwałtu życia, którego zawsze tak namiętnie pożądał.

 Suchy, różowawy pył zdawał się przesycać błękitne powietrze nad kopułami i powietrznymi

 wieżami.